Namibie heeft ons veel moois gebracht, maar het was weer tijd voor een nieuw land met nieuwe mensen. Aan het einde van de Caprivistrip, een gek stuk land dat lange tijd het strijdtoneel was voor diverse conflicten maar dat er nu vredig bij ligt, grensen botswana, namibie, zambia en zimbabwe aan elkaar. Wij gingen als eerst voor Botswana. Zonder al te veel gedoe konden we oversteken, we moesten alleen ter voorkoming van de verspreiding van mond en klauwzeer door een modderplasje rijden, en onze schoenen en slippers op een natte dweil drukken, totdat er goedkeurend werd geknikt door de aanwezige beambte. Een ritueel dat we nog vaker zouden doen in het Botswaanse. In Etosha hadden we een olifant van ver af mogen zien, maar in Botswana duurde het nog geen tien minuten of we reden er bijna tegenaan. Een kudde stond langs de weg (een vrij grote weg zelfs) rustig te knabbelen.

In Kassane zat Esmee al op ons te wachten. En het weerzien was er een die begeleidt had kunnen worden door Joris Linsen in 'Hello, Goodbye' of Robert ten Brink met zijn kerstspecial. Een beetje gek maar vooral heel erg leuk om elkaar zo in Afrika te zien. Gedrieen gingen we de volgende ochtend door Chobe NP gamedriven. Enorme kuddes olifanten met pasgeborenen en nijlpaarden passeerde de revu. Een sunsetcruise maakte de dag compleet.

Hoewel de snelste weg van Kassane naar Maun over een goede, verharde weg slechts 7 uur duurt, kosen wij voor een veel kortere maar langzamer zandpad, dwars door de okavango delta heen. Halverwege versperde de kwai river onze weg, en er ging dus geen brug overheen. De eerste echte rivercrossing werd eerst uitgebreid door de beide chauffeurs overlegd, waarbij diepte, stroming en ondergrond werden getest, waarna tot een aanloopje in 4wd, low-gear second en niet sneller dan de boeggolf de rivier werd getrotseerd. Een peulenschil die mooie beelden opleverde.
In het zicht van de haven (70 km voor maun) leek onze auto toch genoeg te hebben van de zware tocht. Het sturen werd onmogelijk en bij visuele inspectie bleek het wiel akelig scheef te staan. Een passant wist ons te melden dat we waarschijnlijk een kapotte lager hadden, en hij raadde ons aan om ons bij een andere ongelukkige te voegen die het zelfde probleem had, met hetzelfde type auto. Een Zuid-afrikaans stel had inderdaad een kapotte lager, en het wiel hing er hetzelfde bij als dat van ons. Ze hadden hulp ingeschakeld maar die zou er niet voor morgenochtend 7uur zijn. Dus moesten we bushcampen, en de het zuid-afrikaanse stel bleek een zegen. Ze hadden bier, chips, vlees voor de braai, salade, feta en vele andere luxes die wij ons zelden permiteren. Bovendien hadden ze veel nuttige tips en entertainende verhalen. De volgende dag werd de Pajero op een trailer geladen, een akelig gezicht. Dat werd nog erger toen wij in het bakke zaten van de auto die de trailer voortsleepte. De slechte weg, de zware toplading en de krakkemikkege trailer maakte het een dollemansrit, waarbij we meermaals dreigden te scharen en/of om te rollen. We waren blij toen we in Maun waren, meer nog toen bleek dat de uit zuid-afrika te importeren lager niet kapot was, en dat de dure langdurige reperatie er een bleek van 5 minuten waar slechts een bout van 10 pula (1 euro) voor nodig was. Helaas waren de sleepkosten al gemaakt.

In Maun hebben we geluierd. En een prachtige scenic flight over de Okavango Delta gemaakt. Waarbij we olifanten, zebras, giraffen, buffels, nijlpaarden en vele antelopen vanuit de lucht hebben gezien. Maun bracht ook onze eerste echte Afrikaanse stapavond, want Zuid-Afrika is toch niet echt Afrika. In de Trekkers Niteclub waren wij de eersten, en later de enige blanken. We werden een tijdje vrijwel genegeerd, maar toen het drukker werd en een eerste dappere ons had aangesproken werden we een ware attractie. Meiden maar van Esmee hun beste vriendin, om zo aan mij of Henk te geraken. Toen Esmee duidelijk had gemaakt dat ik besproken was, werd Henk het enige doelwit. Zijn grootste fan was Cherry. Nu Esmee haar beste vriendin was, werd zij matchmaker. Of ze Henk wilde zeggen dat ze ' RRRRRRRRealy liked him'. En toen Henk daar niet direct op inging: ' Rrrrrrrrrealy rrrrrreeeaaly liked him'. Toen Henk nog steeds niet de indruk maakte dat hij voor Cherry ging besloot ze, uit angst dat hij misschien wel een liefje thuis had, met: 'But I like him heeerrrrrrrrrrrrrrrrrrree'. Helaas, er was geen klik, het had zo mooi kunnen zijn. Had ik al gezegd dat ze 1m55 lang en 110 kg zwaar was?

Botswana bracht verder nog Nxai NP (de x wordt als een klik uitgesproken, waar we inmiddels aardig bedreven in zijn), waar leeuwen en olifanten en meer werd gezein. In Francistown werd ons verteld dat de handigste manier om aan US dollars voor Zimbabwe te komen was om in Bulawayo (een stad met ongeveer 1 miljoen inwoners) te pinnen. En omdat wij veel vertrouwen hadden in de Botswaanse bankmedewerker gingen we de grens over. Een grens die overigens dit keer veel gedoe, en vooral veel kosten opleverde. Elke keer miste we weer een stempel, en die stempel kostte altijd geld. De zo gevreesde roadblocks in Zimbabwe werden met gemak gepasseerd. We denken graag dat dat ligt aan de smerigheid van de auto, want alle modder op de normaal witte auto leverde veel gelach op. Na 17 pinautomaten en vele banken bleek er echter met buitenlandse passen geen geld te halen in Zimbabwe. Na vele overwegingen en noodplannen, die nog werden bemoeilijkt doordat de stad zonder stroom zat (en zonder water trouwens) werd de ING ingeschakeld, en die hebben toen via Western Union het geld overgemaakt. En toen ze het geheime wachtwoord op de geheime vraag hadden doorgegeven (Hoe heet uw hond? Antwoord: Fikkie) kon ik het geld ophalen. Dat ik Fifi had verstaan en dat had doorgegeven bleek niet uit te maken. We hadden na anderhalve dag vertraging weer dollars, en konden op pad. Zimbabwe bleek vooral veel vergane glorie. Je kon aan alles zien dat het ooit echt welvarend was. Maar de verf was verbleekt en afgebladderd, de luxe resorts en restaurants gesloten, de parken en wegen verwaarloosd en de schappen in de winkels waren leeg. Een triest gezicht. In Hwange NP, onze voornaamste bestemming in Zimbabwe bleek dat niet anders. Het park was wel erg mooi. We hadden een beangstigende aanvaring met een kudde olifanten waar we plots midden in stonden. Die beesten kunnen zich nog verdomd goed verstoppen. Na getrompetter, gerem, geschakel, gegas, geschreeuw en hardkloppingen bleven we de achtervolgende olifant voor. Na het national park bezochten we natuurlijk de victoria falls. Ook hier kon je zien dat de hoogtijdagen van het zimbabwaanse toerisme al bijna waren vergeten. Er waren veel lege winkels, en de verkopers die er nog waren, waren wanhopig iets te slijten aan de weinige toeristen die er waren. In Zimbabwe zijn nu alle valuta behalve de zimbabwaanse dollar geoorloofd. En bij gebrek aan valuta kun je ook met je broek of kapotte schoenen een eind komen. In de supermarkt, waar de prijzen in US dollars worden aangegeven, betaalden wij met Botswaanse Pula's, waarop wij Zuid-Afrikaanse randen terugkregen. Probeer dat maar eens hoofdrekenend bij te houden. Mede door deze malaise besloten wij eerder de grens met Zambia over te gaan dan gepland. Maar natuurlijk niet voordat we ons tot tweemaal toe van een 111m hoge brug hadden afgegooid. De bungijump en de bridgeswing boven gorge waar de victoriafalls in uitkomen waren magisch, en vooral vol adrenaline. Foto's en video zijn op een later tijdstip beschikbaar.