We zijn met Loek en Joost de grens naar Malawi overgestoken. Daar afscheid van de jongens genomen. Joost afgezet op een liftplaats en Loek op het viegveld. We zijn bij het meer aangekomen en helemaal relaxt geworden. Alles wat ze zeggen over Malawi is waar. De mensen zijn superaardig, het heeft een hele relaxte vibe en het heeft ongelofelijk mooie plekjes. Een van die plekjes is Ruarwe. In Ruarwe ligt een lodge. Die lodge is alleen te bereiken per Ilala (de grote boot die twee maal per week langsvaart) of te voet, 16 km naar het volgende dorp. En het is daar zo mooi dat je niet weet wat je meemaakt. Daar moesten we heen. Heen met de Ilala. Eerst vanaf het strandje in een klein bootje en vanaf daar in de grote boot klimmen. Zes uur later weer van de Ilala in een ander klein bootje klimmen die ons naar de lodge brengt. Je weet inderdaad niet wat je meemaakt, zo mooi en zo relaxt het daar is. Lekker zwemmen, snorkelen, eten, drinken, lezen, relaxen! Onze aankomst is de eerste keer per week dat de Ilala daar aankomt, de volgende ochtend de tweede keer. Dat is ons iets te snel en nog zes dagen is ons weer iets te lang, dus we besluiten te voet naar Usisya te gaan. Vanaf daar de Motola (Pick-up truck) naar Mzuzu te pakken en dan de minibus terug naar Nkata Bay waar de Pajero staat. Klinkt als een hele reis, was nog meer dan we hadden gedacht. Het wandelen was allemaal prachtig. Voelde goed om weer eens flink te bewegen na al het autorijden en luieren. Overal waar je langs hutjes en dorpjes loopt hoor je kinderen Mzungu (blanke) schreeuwen en zwaaien ze heel hard. Toen we langs een school liepen waren er eerst vijf kids die de blanke zagen en dat heel hard gingen roepen. Binnen no time liep de school leeg om te kijken en ons 'Blanke! Blanke!' toe te zingen. In koor en uit volle borst. Kinderen willen je aanraken, hi-fiven of hand vasthouden en dan gaan ze iieeuwll zeggen en aan hun hand met Mzungu ruiken en die in de gezicht van vriendjes stoppen. Dat moet ook gek zijn, twee van die grote verbaasde blanken. Het blijkt dat we in Usisya even moeten wachten op de motola. Deze moet eerst nog klanten verzamelen en vertrekt pas om half tien. Dat lijkt hier wel midden in de nacht zo donker het dan wordt. Het klanten verzamelen is gelukt. Er zijn genoeg mensen die naar de markt in Mzuzu willen om daar hun gedroogde vis te verkopen. Die vis moet dus ook mee op de Motola. In totaal passen er zes grote zakken gedroogde vis en 25 mensen in, op en om de auto. Mensen zitten in de cabine, op de cabine, in het bakkie, staan in het bakkie en hangen aan de wagen. Wij zitten in het bakkie tussen de stinkvis en op en onder de voeten en benen van andere mensen. Door alle regen van die dag is de werg de berg op een grote modderbaan geworden en moeten we er regelmatig uit om met alle mannen de motola uit de modder te duwen en trekken. Natuurlijk gaat het ook nog regenen en krijgen we een dubbele lekke band. Maar de stemming achterin de Motola wordt er niet minder om. Samen zingen we 'Don't worry, be happy' inclusief fluiten en een liedje van Malawi's trots, Lucius Banda. Ze vragen ons van alles over Nederland en hoe uitgebreider we antwoorden, hoe verbaasder de blikken. We dachten Mzuzu dezelfde dag nog uit te kunnen richting Nkata bay, maar door al het oponthoud zijn we er pas om half twee 's nachts en moeten we daar een slaapplaats vinden. We nemen een taxi naar Mozoozoozo, een hostel dat volgens de Bradt Guide heel relaxt zou zijn. We doen de slapende dronken grofgebekte engelsman echter geen plezier met ons bezoek aan zijn hostel. Wat we in jezusnaam nog zo laat aan komen kakken. Dat hij geen zin heeft in deze shit. Dat hij geen bedden meer vrij heeft door die groep fucking Botswanen. En als we hem dan vragen of we misschien nog ergens anders heen kunnen is het antwoordt: 'Yeah, to hell.' Nog wat gemopper later mogen we in de huiskamer op stoelen en banken crashen. Inmiddels kunnen we overal in slaap vallen, dus we gaan ervoor. Met een klein schuldgevoel, een iets minder grote bek en een enorme kater heet hij ons de volgende morgen een goede morgen. Uiteindelijk blijkt hij best een toffe peer, wel een beetje een mafketel en we hadden hem niet op het goede moment. We hoeven niks te betalen voor de 'Camp'. Met een niet noemenswaardige, gewoon overvolle minibusrit, zijn we weer terug in Nkata Bay waar we de Pajero in goede orde weer terugvinden. Altijd een fijn weerzien.

Volgende keer zijn we terug met nog meer Malawi en dan zullen we misschien nog eens een foto proberen te uploaden. We hebben best wat mooie kiekjes, maar uploaden met dit internet zorgt voor te veel frustraties.

Een knuffel uit Malawi, the warm hart of Africa!
Henk en Benjamin