Sorry allen, het is inderdaad even geleden. We hadden het dan ook vreselijk druk. Inmiddels leunen we achterover in het beachhouse in capetown, de plek waar we bijna 5 maanden geleden wegreden. We zullen jullie kort en bondig vertellen hoe we hier geraakt zijn, zonder te kort te doen aan alle mooie ervaringen. Maar er blijft ook genoeg over voor sterke verhalen bij thee of pils in augustus als we terug zijn. Nog een kleine noot, we typen op een franse laptop, waar we de eigenaren dankbaar voor zijn, maar achterlijk zoals ze zijn ruilen ze een aantal letters en leestekens om. Bij deze excuses voor de vele typfouten.

Het laatste verhaal is alweer twee maanden oud. We hebben ons in Malawi nog een goede twee weken vermaakt, totdat ons visum van 30 dagen was verlopen en we het land echt moesten verlaten. Hoewel Malawi een van de kleinste landen is die we hebben bezocht, zijn we hier het langst gebleven. De video die we al eerder upgeload hebben verklaard dit voor een deel, we werden overal zo hartelijk onthaald. Maar natuurlijk kun je ook in Malawi belazerd worden, en zo geschiedde. Al was de hoofdrolspeler een Mozambicaan. Hij zou een paar kleine dingen aan onze auto repareren, maar maakte daarbij de achteruit kapot, en hij vergat daarna ook de rest nog goed te maken. Het leverde ons eindeloos veel gedoe op, en uiteindelijk heeft het grapje ons een paar dagen vertraging en bijna 200 euro gekost. Gelukkig sloten we Malawi wel goed af door Mt Mulanje te beklimmen. Een stevige driedaagse tocht, met gids en een porter (niet dat we onze tas niet zelf konden sjouwen, maar je wilt toch de lokale economie steunen). Schitterende vergezichten, koude nachten, veel plezier.

Over Mozambique was ons weinig goeds verteld. Onvriendelijk, verschrikkelijke wegen, corrupte politie bij ontelbare roadblocks, onredelijke border officials die geen engels spreken, tegenvallend eten en lastig om aan geld te komen of om iets te regelen. We waren dus nogal huiverig om het land binnen te gaan, en op het ergste voorbereid. Maar het had niet meer mee kunnen vallen. De beambtes waren vriendelijk en deden hun best engels te spreken, de weg was zeker niet goed maar met onze bak een fluitje van een cent, het eerste dorp had geld én benzine, en iedereen was vriendelijk. En dat kwam van pas, want we bereikten de eerste dag geen toeristenbestemming en dus geen camping of iets dergelijks. Maar er stonden wel overal huisjes/modderhutjes, dus bushcampen was ook niet echt een optie. Met ons Portugese woordenboekje hebben we een modderhutbewoner gevraagd of we in zijn tuintje mochten kamperen. 'No problema', dat begrepen wij zelfs. Onder toeziend oog van de uitgelopen omwonenden begonnen wij onze daktent uit te vouwen. Terwijl de hoes eraf ging werd er door de toegestroomde jeugd hevig overlegd wat er tevoorschijn zou komen. Dat denken we, we spreken natuurlijk de taal niet. Dat deerde onze gastheer overigens niet, hij ging naast me zitten met een kip op schoot en stak een flink verhaal af in het portugees. Ik knikte ja en zei ok om beleefd te zijn, en even later werd de kip geslacht, geplukt, gebraden en opgediend. Zo vers komen ze niet vaak, heerlijk moet ik toegeven. Het zou ook niet de laatste kip zijn in Mozambique. Op elke menukaart staat de semi frango Zambezi. Een halve kip op zijn zambezi's zoals alleen de mozambicanen dat kunnen. We zijn de tel kwijtgeraakt, maar er hadden heel wat meer halve kippen rondgelopen als wij mozambique niet hadden aangedaan.

De minder plezante kant van het elkaar niet kunnen verstaan kwam een week later aan het licht. Ik (benj) werd gebeten door een hond, ironisch genoeg op weg naar verjaarsboodschappen voor Henk. Ik had de hond niets aangedaan, en hij mij ook niet zoveel, maar met een straathond daar ishet risico op rabies net iets te groot. Gelukkig waren we daar voor vertrek voor ingeent, maar dit biedt geen volledige bescherming. Het geeft meer tijd en maakt het makkelijker te behandelen. Maar we moesten nog steeds naar het ziekenhuis om te zorgen dat ik binnen 72
uur de nodige prikjes kreeg, en dan blijkt zo'n luistercursus of zinnenboekje weinig toereikend. Het werd van ziekenhuis naar groter ziekenhuis, naar privekliniek, terug naar ziekenhuis, een dag wachten en weer naar ziekenhuis, apotheek, terug naar ziekenhuis en telefoontjes met ggd en dokter in Nederland en een dokter van een privekliniek daar. Veel gewacht, gebrekkig portugees, handen en voeten, geduld, frustratie, vriendelijk lachen, met geld wapperen en meer geduld. Ik kreeg een tetanusprik die ik niet nodig had, maar uiteindelijk ook het rabiesvaccin en de afspraakkaart die het hele gedoe twee dagen later veel makkelijker maakte.

Gelukkig vierden we vlak daarna Henk's verjaardag en was het gedoe gepromoveerd tot herinnering aan een mooi avontuur. Henk's verjaardag leverde ook mooie herinneringen op, al zijn deze ietwat vaag door de Tipo Tinto. Een lokale rum, goedkoper dan water en met cola nog alleraardigst weg te drinken. We begonnen vroeg, eindigden laat en verdwaald en hebben een onwijs mooie tijd gehad. Althans zo lijkt het op de foto's, die overigens weinig geschikt zijn voor het wereldwijde web. Na Tofo vervolgden we onze weg naar Maputo, de hoofdstad, en de grootste stad die wij in een tijd hadden gezien. Supermarkten, warenhuizen, stoplichten, het was allemaal weer een beetje nieuw en leuk. In Maputo werden we onthaald door Floor, de zus van Benj, die in Mozambique een vreselijk interessant onderzoek doet. We leefden een paar dagen op haar stand (uiteten, koffie op het terras, slapen in een echt bed), en een paar dagen zoals wij dat gewend zijn (pasta of rijst prutjes, warm water en bier, kamperen op een verlaten strand). We sloten onze tijd samen af met het bushfire festival in Swaziland. Een soort mini-lowlands. Er waren veel mensen die we de weken daarvoor onderweg hadden ontmoet. Het was echt heel erg leuk, veel braaien, dansen en drinken. En de tipo tinto deed ons weer de das om. Na het festival ging Floor weer terug naar het echte leven in Maputo, en ploeterden wij voort Zuid-Afrika in voor een nieuwe etappe, ditmaal vergezeld door Joost (zie het eerdere sterke verhaal 'Zambia').In deel 2 lees je hier meer over, welke een dezer dagen zal verschijnen.

Lief en kussen, benj en henk