Ja ja, daar zijn we weer! (deel 2)

We moeten al weer bijna terug!!! Wat erg!

En we hebben nog helemaal niks verteld over onze geweldige tijd in Zuid-Afrika. We hebben echt te gekke dingen gedaan. Maar we zijn bijna thuis, dus we kunnen jullie er dan alles over vertellen in levende lijve! Hier een klein voorproefje:

Kruger,deBig 5 (Olifant, Leeuw, Buffel, Luipaard en neushoorn) binnen de eerste 24uur in het park.Net een dierentuin, maardananders.

Het WK, wat een feest! We zijn er in Durban bij geweest tegen Japan. In Kaapstad tegen Kameroen. In Port Elizabeth tegen Brazilieenweer in Kaapstad tegen Uruguay. Hebben jullie ons gezien na de 3-1?En op RTL nieuws?Echt geweldig om hierbij geweest te zijn, fanwalks, oranjecamping, feestenin het stadion na de overwinning,supergaaf! Joost vergezelde ons de hele tijd in Zuid-Afrika tot hij op 10 juli terug vloog, (ja diezelfde gast als die er in Zambia met Loek ook bij was)

Na het WK kwam Ingrid ons opzoeken voor twee weken en deze tijd hebben we goed benut.In Jeffreys Bay was de BillaBong Pro gaande. Dit iseen surffestijn waar alle groten der aarde hun kunstjes laten zien. Van hier zijnwe naar Tsitsikamma park gegaanom de Ottertrail te lopen. Dit is een 5-daagse hike langs de zuidkusten blijkbaar de meest populaire vanZuid-Afrika. En wij begrijpen wel waarom, wat een prachtige omgeving!De tocht isin totaal maar 45 km, maar toch best zwaar omdat je bijna constant aan het stijgen of dalen bent. Het is daarom elke dag weer heerlijk om bij de hut aan te komenom te rusten en te genieten van het uitzicht. En wat een uitzicht,vanaf de bank bij het vuurtje (waar je ook op kookt)zie je deotters,walvissen,zeehondenen dolfijnen in zee voorbijkomen. Op de weg terug naar kaapstad hebben we nog een stop gemaakt bij Gansbaai om daar met haaien te duiken. Wat een grote enge beesten zijn dat! Blij dat we in een kooi zaten.

Terug in Cape Town hebben we Robbeneiland bezocht. Hier hadden we vanuit het guesthouse al de hele tijd uitzicht op, dus we moesten dit natuurlijk doen. Onderweg wel een beetje zeeziek geworden, maar het tochtje wel waard, erg indrukwekkend. En naeen wijntour op maandag was het dinsdag al weer tijd om afscheid te nemen van Ingrid.

Intussen hebben we ook afscheid moeten nemen van ons reispartner van de laatste 5 maanden, De Pajero. Het is wel een beetje een naar gezicht om hem uit te zwaaien met zijn nieuwe baasje er in.We denken niet dat De Pajero het leuk vindt, maar dat hij het wel begrijpt.

OK that's it, dinsdag zijn we weer thuis! Dit was het laatste verhaaltje. We zullen als we terug zijn nog wel een aantal foto's plaatsen, want dat hebben we toch wel een beetje verzuimd de afgelopen tijd.

Bedankt voor het lezen en alle leuke reacties! Tot dinsdag!

Kus, Henk en Benjamin

Ja ja, daar zijn we weer!!! (deel 1)

Sorry allen, het is inderdaad even geleden. We hadden het dan ook vreselijk druk. Inmiddels leunen we achterover in het beachhouse in capetown, de plek waar we bijna 5 maanden geleden wegreden. We zullen jullie kort en bondig vertellen hoe we hier geraakt zijn, zonder te kort te doen aan alle mooie ervaringen. Maar er blijft ook genoeg over voor sterke verhalen bij thee of pils in augustus als we terug zijn. Nog een kleine noot, we typen op een franse laptop, waar we de eigenaren dankbaar voor zijn, maar achterlijk zoals ze zijn ruilen ze een aantal letters en leestekens om. Bij deze excuses voor de vele typfouten.

Het laatste verhaal is alweer twee maanden oud. We hebben ons in Malawi nog een goede twee weken vermaakt, totdat ons visum van 30 dagen was verlopen en we het land echt moesten verlaten. Hoewel Malawi een van de kleinste landen is die we hebben bezocht, zijn we hier het langst gebleven. De video die we al eerder upgeload hebben verklaard dit voor een deel, we werden overal zo hartelijk onthaald. Maar natuurlijk kun je ook in Malawi belazerd worden, en zo geschiedde. Al was de hoofdrolspeler een Mozambicaan. Hij zou een paar kleine dingen aan onze auto repareren, maar maakte daarbij de achteruit kapot, en hij vergat daarna ook de rest nog goed te maken. Het leverde ons eindeloos veel gedoe op, en uiteindelijk heeft het grapje ons een paar dagen vertraging en bijna 200 euro gekost. Gelukkig sloten we Malawi wel goed af door Mt Mulanje te beklimmen. Een stevige driedaagse tocht, met gids en een porter (niet dat we onze tas niet zelf konden sjouwen, maar je wilt toch de lokale economie steunen). Schitterende vergezichten, koude nachten, veel plezier.

Over Mozambique was ons weinig goeds verteld. Onvriendelijk, verschrikkelijke wegen, corrupte politie bij ontelbare roadblocks, onredelijke border officials die geen engels spreken, tegenvallend eten en lastig om aan geld te komen of om iets te regelen. We waren dus nogal huiverig om het land binnen te gaan, en op het ergste voorbereid. Maar het had niet meer mee kunnen vallen. De beambtes waren vriendelijk en deden hun best engels te spreken, de weg was zeker niet goed maar met onze bak een fluitje van een cent, het eerste dorp had geld én benzine, en iedereen was vriendelijk. En dat kwam van pas, want we bereikten de eerste dag geen toeristenbestemming en dus geen camping of iets dergelijks. Maar er stonden wel overal huisjes/modderhutjes, dus bushcampen was ook niet echt een optie. Met ons Portugese woordenboekje hebben we een modderhutbewoner gevraagd of we in zijn tuintje mochten kamperen. 'No problema', dat begrepen wij zelfs. Onder toeziend oog van de uitgelopen omwonenden begonnen wij onze daktent uit te vouwen. Terwijl de hoes eraf ging werd er door de toegestroomde jeugd hevig overlegd wat er tevoorschijn zou komen. Dat denken we, we spreken natuurlijk de taal niet. Dat deerde onze gastheer overigens niet, hij ging naast me zitten met een kip op schoot en stak een flink verhaal af in het portugees. Ik knikte ja en zei ok om beleefd te zijn, en even later werd de kip geslacht, geplukt, gebraden en opgediend. Zo vers komen ze niet vaak, heerlijk moet ik toegeven. Het zou ook niet de laatste kip zijn in Mozambique. Op elke menukaart staat de semi frango Zambezi. Een halve kip op zijn zambezi's zoals alleen de mozambicanen dat kunnen. We zijn de tel kwijtgeraakt, maar er hadden heel wat meer halve kippen rondgelopen als wij mozambique niet hadden aangedaan.

De minder plezante kant van het elkaar niet kunnen verstaan kwam een week later aan het licht. Ik (benj) werd gebeten door een hond, ironisch genoeg op weg naar verjaarsboodschappen voor Henk. Ik had de hond niets aangedaan, en hij mij ook niet zoveel, maar met een straathond daar ishet risico op rabies net iets te groot. Gelukkig waren we daar voor vertrek voor ingeent, maar dit biedt geen volledige bescherming. Het geeft meer tijd en maakt het makkelijker te behandelen. Maar we moesten nog steeds naar het ziekenhuis om te zorgen dat ik binnen 72
uur de nodige prikjes kreeg, en dan blijkt zo'n luistercursus of zinnenboekje weinig toereikend. Het werd van ziekenhuis naar groter ziekenhuis, naar privekliniek, terug naar ziekenhuis, een dag wachten en weer naar ziekenhuis, apotheek, terug naar ziekenhuis en telefoontjes met ggd en dokter in Nederland en een dokter van een privekliniek daar. Veel gewacht, gebrekkig portugees, handen en voeten, geduld, frustratie, vriendelijk lachen, met geld wapperen en meer geduld. Ik kreeg een tetanusprik die ik niet nodig had, maar uiteindelijk ook het rabiesvaccin en de afspraakkaart die het hele gedoe twee dagen later veel makkelijker maakte.

Gelukkig vierden we vlak daarna Henk's verjaardag en was het gedoe gepromoveerd tot herinnering aan een mooi avontuur. Henk's verjaardag leverde ook mooie herinneringen op, al zijn deze ietwat vaag door de Tipo Tinto. Een lokale rum, goedkoper dan water en met cola nog alleraardigst weg te drinken. We begonnen vroeg, eindigden laat en verdwaald en hebben een onwijs mooie tijd gehad. Althans zo lijkt het op de foto's, die overigens weinig geschikt zijn voor het wereldwijde web. Na Tofo vervolgden we onze weg naar Maputo, de hoofdstad, en de grootste stad die wij in een tijd hadden gezien. Supermarkten, warenhuizen, stoplichten, het was allemaal weer een beetje nieuw en leuk. In Maputo werden we onthaald door Floor, de zus van Benj, die in Mozambique een vreselijk interessant onderzoek doet. We leefden een paar dagen op haar stand (uiteten, koffie op het terras, slapen in een echt bed), en een paar dagen zoals wij dat gewend zijn (pasta of rijst prutjes, warm water en bier, kamperen op een verlaten strand). We sloten onze tijd samen af met het bushfire festival in Swaziland. Een soort mini-lowlands. Er waren veel mensen die we de weken daarvoor onderweg hadden ontmoet. Het was echt heel erg leuk, veel braaien, dansen en drinken. En de tipo tinto deed ons weer de das om. Na het festival ging Floor weer terug naar het echte leven in Maputo, en ploeterden wij voort Zuid-Afrika in voor een nieuwe etappe, ditmaal vergezeld door Joost (zie het eerdere sterke verhaal 'Zambia').In deel 2 lees je hier meer over, welke een dezer dagen zal verschijnen.

Lief en kussen, benj en henk

Malawi

We zijn met Loek en Joost de grens naar Malawi overgestoken. Daar afscheid van de jongens genomen. Joost afgezet op een liftplaats en Loek op het viegveld. We zijn bij het meer aangekomen en helemaal relaxt geworden. Alles wat ze zeggen over Malawi is waar. De mensen zijn superaardig, het heeft een hele relaxte vibe en het heeft ongelofelijk mooie plekjes. Een van die plekjes is Ruarwe. In Ruarwe ligt een lodge. Die lodge is alleen te bereiken per Ilala (de grote boot die twee maal per week langsvaart) of te voet, 16 km naar het volgende dorp. En het is daar zo mooi dat je niet weet wat je meemaakt. Daar moesten we heen. Heen met de Ilala. Eerst vanaf het strandje in een klein bootje en vanaf daar in de grote boot klimmen. Zes uur later weer van de Ilala in een ander klein bootje klimmen die ons naar de lodge brengt. Je weet inderdaad niet wat je meemaakt, zo mooi en zo relaxt het daar is. Lekker zwemmen, snorkelen, eten, drinken, lezen, relaxen! Onze aankomst is de eerste keer per week dat de Ilala daar aankomt, de volgende ochtend de tweede keer. Dat is ons iets te snel en nog zes dagen is ons weer iets te lang, dus we besluiten te voet naar Usisya te gaan. Vanaf daar de Motola (Pick-up truck) naar Mzuzu te pakken en dan de minibus terug naar Nkata Bay waar de Pajero staat. Klinkt als een hele reis, was nog meer dan we hadden gedacht. Het wandelen was allemaal prachtig. Voelde goed om weer eens flink te bewegen na al het autorijden en luieren. Overal waar je langs hutjes en dorpjes loopt hoor je kinderen Mzungu (blanke) schreeuwen en zwaaien ze heel hard. Toen we langs een school liepen waren er eerst vijf kids die de blanke zagen en dat heel hard gingen roepen. Binnen no time liep de school leeg om te kijken en ons 'Blanke! Blanke!' toe te zingen. In koor en uit volle borst. Kinderen willen je aanraken, hi-fiven of hand vasthouden en dan gaan ze iieeuwll zeggen en aan hun hand met Mzungu ruiken en die in de gezicht van vriendjes stoppen. Dat moet ook gek zijn, twee van die grote verbaasde blanken. Het blijkt dat we in Usisya even moeten wachten op de motola. Deze moet eerst nog klanten verzamelen en vertrekt pas om half tien. Dat lijkt hier wel midden in de nacht zo donker het dan wordt. Het klanten verzamelen is gelukt. Er zijn genoeg mensen die naar de markt in Mzuzu willen om daar hun gedroogde vis te verkopen. Die vis moet dus ook mee op de Motola. In totaal passen er zes grote zakken gedroogde vis en 25 mensen in, op en om de auto. Mensen zitten in de cabine, op de cabine, in het bakkie, staan in het bakkie en hangen aan de wagen. Wij zitten in het bakkie tussen de stinkvis en op en onder de voeten en benen van andere mensen. Door alle regen van die dag is de werg de berg op een grote modderbaan geworden en moeten we er regelmatig uit om met alle mannen de motola uit de modder te duwen en trekken. Natuurlijk gaat het ook nog regenen en krijgen we een dubbele lekke band. Maar de stemming achterin de Motola wordt er niet minder om. Samen zingen we 'Don't worry, be happy' inclusief fluiten en een liedje van Malawi's trots, Lucius Banda. Ze vragen ons van alles over Nederland en hoe uitgebreider we antwoorden, hoe verbaasder de blikken. We dachten Mzuzu dezelfde dag nog uit te kunnen richting Nkata bay, maar door al het oponthoud zijn we er pas om half twee 's nachts en moeten we daar een slaapplaats vinden. We nemen een taxi naar Mozoozoozo, een hostel dat volgens de Bradt Guide heel relaxt zou zijn. We doen de slapende dronken grofgebekte engelsman echter geen plezier met ons bezoek aan zijn hostel. Wat we in jezusnaam nog zo laat aan komen kakken. Dat hij geen zin heeft in deze shit. Dat hij geen bedden meer vrij heeft door die groep fucking Botswanen. En als we hem dan vragen of we misschien nog ergens anders heen kunnen is het antwoordt: 'Yeah, to hell.' Nog wat gemopper later mogen we in de huiskamer op stoelen en banken crashen. Inmiddels kunnen we overal in slaap vallen, dus we gaan ervoor. Met een klein schuldgevoel, een iets minder grote bek en een enorme kater heet hij ons de volgende morgen een goede morgen. Uiteindelijk blijkt hij best een toffe peer, wel een beetje een mafketel en we hadden hem niet op het goede moment. We hoeven niks te betalen voor de 'Camp'. Met een niet noemenswaardige, gewoon overvolle minibusrit, zijn we weer terug in Nkata Bay waar we de Pajero in goede orde weer terugvinden. Altijd een fijn weerzien.

Volgende keer zijn we terug met nog meer Malawi en dan zullen we misschien nog eens een foto proberen te uploaden. We hebben best wat mooie kiekjes, maar uploaden met dit internet zorgt voor te veel frustraties.

Een knuffel uit Malawi, the warm hart of Africa!
Henk en Benjamin

Zambia

Zambia begint natuurlijk bij de grens, dat is, zoals we al eerder beschreven hebben, altijd weer lachen. Hier ook weer teruggestuurd om nog een paar stempels en verzekeringen te kopen, maar dat zal je niet verbazen. Bij Zambia was de grootste grappenmaker de official die over de zogenaamde TIP gaat, de Temporary Import Permit. Deze gezette, goedgemutste man moet weten wat we invoeren, met welke reden we dat doen en wanneer we weer weggaan. Als mensen bij de grens goedgemutst zijn moet je vooral zorgen dat ze die muts ophouden, dus wij zijn ook op ons lolligst. Het lijkt te werken want hij zegt dat hij ons wel een Transit Permit kan geven, wat betekent dat het goedkoper is omdat we Zambia alleen in willen om er aan de andere kant weer uit te kunnen. Dat klinkt goed.
Als we ons reisplan uitleggen komen we ook op het punt dat we de auto weer gaan verkopen en is hij ineens erg geïnteresseerd in de Pajero. Misschien wil hij hem wel kopen. Dat de Pajero in Zuid Afrika staat geregistreerd en dat dat met invoeren in Zambia (niet Temporary) dus wel eens kosten kan opleveren is voor hem geen probleem, zegt hij lachend. Nee dat zal wel niet. We laten hem de auto even zien. Hij wil er ook wel even inzitten, 'een beetje het gevoel krijgen' en alles is OK. Ik geef hem mijn email adres en hij ons de Permit.
Eenmaal in Zambia is het meteen de eerste links naar Victoria Falls. Weer in zwembroek en nu ook nog met snorkel. Meer voor de foto natuurlijk, maar die bril is nog helemaal zo gek nog niet. De spray is hier nog heftiger dan aan de andere kant. Een beetje raar ziet het er natuurlijk wel uit, dus er moet even voor de foto geposeerd worden voor een groep jolige Zambianen. Tot ze Esmee zien, dan willen ze ook graag met haar op de foto.
In Lusaka moet er natuurlijk gestapt worden, want het is Esmee haar laatste avond met ons. Henk maakt heel veel nieuwe vrienden want het is Esmee haar laatste avond met Benji. Leroy, een van Henk zijn nieuwe vrienden, geeft nog wat nieuwe inzichten. De meeste meisjes binnen zijn hoeren. Niet in een pessimistische manier, Leroy is geen verbitterde vrouwenhater, maar meer als feitje. En dat je beter niet in een steegje kon gaan staan zoenen. Dat had hij wel een keer gedaan en toen is hij overvallen door een paar gasten en bleef hij achter in zijn onderbroek. Mooi, dat was ik toch al niet van plan door dat eerste feitje.
De volgende dag zetten we Esmee op het vliegtuig naar Johannesburg en zijn we weer met z'n tweeën. Maar niet voor lang, want weer een dag later komen we aan in Chipata en sluiten Loek en Joost zich bij ons aan. Deze voetbalvrienden van Benjamin hebben Co-schappen gelopen in Malawi en zijn naar Zambia gereisd om met ons South Luanga National Park te bezoeken. Dit was een zeer geslaagd tripje. We hebben de tent opgezet in de platformen van de bomen van Flatdogs Camp. Dat ligt aan de, met nijlpaarden gevulde, rivier met aan de overkant het wildpark. Deze kleine week werd gekenmerkt door apen die langs de tent door de bomen slingeren, nijlpaarden die 's nachts onder de tent en vlak naast het potje Bonanza lopen te grazen, in het zwembad van de gijbaan en bommetjes maken, nog meer Bonanza, bier en mannenpraat. Hoog niveau dus. Maar ook genoeg van het park gezien. Sowieso waren de olifanten en giraffen weer aanwezig, maar nu ook groepje leeuwen van dichtbij gezien. En met de nightdrive met gids en schijnwerper ook weer heel veel beesten gezien die je overdag nooit ziet.
De week hebben we afgesloten met hoe we hem zijn begonnen, met een goede braai!

Kusjes uit Afrika,
Henk en Benjamin

Van Nam naar Bots naar Zim naar Zam

Namibie heeft ons veel moois gebracht, maar het was weer tijd voor een nieuw land met nieuwe mensen. Aan het einde van de Caprivistrip, een gek stuk land dat lange tijd het strijdtoneel was voor diverse conflicten maar dat er nu vredig bij ligt, grensen botswana, namibie, zambia en zimbabwe aan elkaar. Wij gingen als eerst voor Botswana. Zonder al te veel gedoe konden we oversteken, we moesten alleen ter voorkoming van de verspreiding van mond en klauwzeer door een modderplasje rijden, en onze schoenen en slippers op een natte dweil drukken, totdat er goedkeurend werd geknikt door de aanwezige beambte. Een ritueel dat we nog vaker zouden doen in het Botswaanse. In Etosha hadden we een olifant van ver af mogen zien, maar in Botswana duurde het nog geen tien minuten of we reden er bijna tegenaan. Een kudde stond langs de weg (een vrij grote weg zelfs) rustig te knabbelen.

In Kassane zat Esmee al op ons te wachten. En het weerzien was er een die begeleidt had kunnen worden door Joris Linsen in 'Hello, Goodbye' of Robert ten Brink met zijn kerstspecial. Een beetje gek maar vooral heel erg leuk om elkaar zo in Afrika te zien. Gedrieen gingen we de volgende ochtend door Chobe NP gamedriven. Enorme kuddes olifanten met pasgeborenen en nijlpaarden passeerde de revu. Een sunsetcruise maakte de dag compleet.

Hoewel de snelste weg van Kassane naar Maun over een goede, verharde weg slechts 7 uur duurt, kosen wij voor een veel kortere maar langzamer zandpad, dwars door de okavango delta heen. Halverwege versperde de kwai river onze weg, en er ging dus geen brug overheen. De eerste echte rivercrossing werd eerst uitgebreid door de beide chauffeurs overlegd, waarbij diepte, stroming en ondergrond werden getest, waarna tot een aanloopje in 4wd, low-gear second en niet sneller dan de boeggolf de rivier werd getrotseerd. Een peulenschil die mooie beelden opleverde.
In het zicht van de haven (70 km voor maun) leek onze auto toch genoeg te hebben van de zware tocht. Het sturen werd onmogelijk en bij visuele inspectie bleek het wiel akelig scheef te staan. Een passant wist ons te melden dat we waarschijnlijk een kapotte lager hadden, en hij raadde ons aan om ons bij een andere ongelukkige te voegen die het zelfde probleem had, met hetzelfde type auto. Een Zuid-afrikaans stel had inderdaad een kapotte lager, en het wiel hing er hetzelfde bij als dat van ons. Ze hadden hulp ingeschakeld maar die zou er niet voor morgenochtend 7uur zijn. Dus moesten we bushcampen, en de het zuid-afrikaanse stel bleek een zegen. Ze hadden bier, chips, vlees voor de braai, salade, feta en vele andere luxes die wij ons zelden permiteren. Bovendien hadden ze veel nuttige tips en entertainende verhalen. De volgende dag werd de Pajero op een trailer geladen, een akelig gezicht. Dat werd nog erger toen wij in het bakke zaten van de auto die de trailer voortsleepte. De slechte weg, de zware toplading en de krakkemikkege trailer maakte het een dollemansrit, waarbij we meermaals dreigden te scharen en/of om te rollen. We waren blij toen we in Maun waren, meer nog toen bleek dat de uit zuid-afrika te importeren lager niet kapot was, en dat de dure langdurige reperatie er een bleek van 5 minuten waar slechts een bout van 10 pula (1 euro) voor nodig was. Helaas waren de sleepkosten al gemaakt.

In Maun hebben we geluierd. En een prachtige scenic flight over de Okavango Delta gemaakt. Waarbij we olifanten, zebras, giraffen, buffels, nijlpaarden en vele antelopen vanuit de lucht hebben gezien. Maun bracht ook onze eerste echte Afrikaanse stapavond, want Zuid-Afrika is toch niet echt Afrika. In de Trekkers Niteclub waren wij de eersten, en later de enige blanken. We werden een tijdje vrijwel genegeerd, maar toen het drukker werd en een eerste dappere ons had aangesproken werden we een ware attractie. Meiden maar van Esmee hun beste vriendin, om zo aan mij of Henk te geraken. Toen Esmee duidelijk had gemaakt dat ik besproken was, werd Henk het enige doelwit. Zijn grootste fan was Cherry. Nu Esmee haar beste vriendin was, werd zij matchmaker. Of ze Henk wilde zeggen dat ze ' RRRRRRRRealy liked him'. En toen Henk daar niet direct op inging: ' Rrrrrrrrrealy rrrrrreeeaaly liked him'. Toen Henk nog steeds niet de indruk maakte dat hij voor Cherry ging besloot ze, uit angst dat hij misschien wel een liefje thuis had, met: 'But I like him heeerrrrrrrrrrrrrrrrrrree'. Helaas, er was geen klik, het had zo mooi kunnen zijn. Had ik al gezegd dat ze 1m55 lang en 110 kg zwaar was?

Botswana bracht verder nog Nxai NP (de x wordt als een klik uitgesproken, waar we inmiddels aardig bedreven in zijn), waar leeuwen en olifanten en meer werd gezein. In Francistown werd ons verteld dat de handigste manier om aan US dollars voor Zimbabwe te komen was om in Bulawayo (een stad met ongeveer 1 miljoen inwoners) te pinnen. En omdat wij veel vertrouwen hadden in de Botswaanse bankmedewerker gingen we de grens over. Een grens die overigens dit keer veel gedoe, en vooral veel kosten opleverde. Elke keer miste we weer een stempel, en die stempel kostte altijd geld. De zo gevreesde roadblocks in Zimbabwe werden met gemak gepasseerd. We denken graag dat dat ligt aan de smerigheid van de auto, want alle modder op de normaal witte auto leverde veel gelach op. Na 17 pinautomaten en vele banken bleek er echter met buitenlandse passen geen geld te halen in Zimbabwe. Na vele overwegingen en noodplannen, die nog werden bemoeilijkt doordat de stad zonder stroom zat (en zonder water trouwens) werd de ING ingeschakeld, en die hebben toen via Western Union het geld overgemaakt. En toen ze het geheime wachtwoord op de geheime vraag hadden doorgegeven (Hoe heet uw hond? Antwoord: Fikkie) kon ik het geld ophalen. Dat ik Fifi had verstaan en dat had doorgegeven bleek niet uit te maken. We hadden na anderhalve dag vertraging weer dollars, en konden op pad. Zimbabwe bleek vooral veel vergane glorie. Je kon aan alles zien dat het ooit echt welvarend was. Maar de verf was verbleekt en afgebladderd, de luxe resorts en restaurants gesloten, de parken en wegen verwaarloosd en de schappen in de winkels waren leeg. Een triest gezicht. In Hwange NP, onze voornaamste bestemming in Zimbabwe bleek dat niet anders. Het park was wel erg mooi. We hadden een beangstigende aanvaring met een kudde olifanten waar we plots midden in stonden. Die beesten kunnen zich nog verdomd goed verstoppen. Na getrompetter, gerem, geschakel, gegas, geschreeuw en hardkloppingen bleven we de achtervolgende olifant voor. Na het national park bezochten we natuurlijk de victoria falls. Ook hier kon je zien dat de hoogtijdagen van het zimbabwaanse toerisme al bijna waren vergeten. Er waren veel lege winkels, en de verkopers die er nog waren, waren wanhopig iets te slijten aan de weinige toeristen die er waren. In Zimbabwe zijn nu alle valuta behalve de zimbabwaanse dollar geoorloofd. En bij gebrek aan valuta kun je ook met je broek of kapotte schoenen een eind komen. In de supermarkt, waar de prijzen in US dollars worden aangegeven, betaalden wij met Botswaanse Pula's, waarop wij Zuid-Afrikaanse randen terugkregen. Probeer dat maar eens hoofdrekenend bij te houden. Mede door deze malaise besloten wij eerder de grens met Zambia over te gaan dan gepland. Maar natuurlijk niet voordat we ons tot tweemaal toe van een 111m hoge brug hadden afgegooid. De bungijump en de bridgeswing boven gorge waar de victoriafalls in uitkomen waren magisch, en vooral vol adrenaline. Foto's en video zijn op een later tijdstip beschikbaar.

De rest van Namibie

Zo, dus we waren in Swakop gebleven. Er isweer heel wat gebeurd hier in Afrika. We zullen het omjullie niet te vervelen bij de hoogtepunten houden, maar misschien wordt het alsnog een heel verhaal dan.Kijk maar of je het in een keer leest, in delen mag ook, maar we schrijven het niet voor niks;)

Stiekem toch beginnen met een klein dieptepuntje dan. En dat is dat de Airco definitief niet meer met ons is. Het is, in Namibie althans, te duur om te maken. Dus voorlopig houden we de raampjes open en dat betekent stof happen en korte gesprekken naar elkaar schreeuwen in de auto. Ook hebben we de eerste lekke band binnen. Dat is nooit leuk, maar wij mannen schrikken daar niet voor terug en zijn er gewoon op voorbereid met een krik en een reservewiel. Die lekker was helaas wel goed lek en dus ook niet meer te repareren. Wel gedaan, maarecht veilig leek het ons niet meer. DIe hebben we dus moeten laten vervangen, wat ons weer 1.300 Namibische dollarterugzette(130 euro). De man die hem verving heeftons wel weer heel veel meligheid gebracht en dat is ook wat waard!Hij deed ons namelijk een beetje denken aan een verbaasde Ricky Gervais. Hij had namelijk zo'n hoge stem dat jebijna zou denken dat hij je in het ootje neemt. Hij deed ons meteen denken aan een filmpje waar we het al eerder over hadden gehad, die vandie Belgische Talkshowmet een man te gast met precies zo'n stem. http://www.youtube.com/watch?v=Xx9-e0w0AFc

Maargoed, genoeg onzin.We hebben weer vijf wielen met vijfgoede banden.Wel drie verschillende merken inmiddels, maar we zijn weer onderweg.Verder op weg naar het noorden hebben we nog de nodige regen gehad, dat zorgde voor een beetje geglibber in de modder en nog al wat grote plassen op de weg, die wij wat stoerder 'rivercrossings' noemen. We komen ook steeds vaker door dorpjes en langs hutjes die bewoond worden door de Himba's of de San. Dat zijn de Afrikanen zoals ik die alleen kende uit de boekjes. Meestal zwaaien we vrolijk en wordt er vrolijk teruggezwaaid. Soms alleen een hand opgehouden voor geld of een lift. En vaak roepen de kinderen al vanaf heel ver en heel hard 'SWEETIE! SWEETIE!' en houden ze hun hand al op voor een snoepje. Nou hebben wij helemaal geen snoepjes ij ons, dus rijden we meestal maar door. Maar soms is het wel leuk om even te stoppen. Zo waren er twee kleine mannetjes die wel heel enthousiast van hun huis naar de weg kwamen rennen toen ze ons uit de verte zagen aankomen. Die staan op de foto een beetje raar te kijken met hun nieuwe ballon en koekje.

Bij Epupa Falls hebben we, je raad het al, de Epupa watervallen gezien. Deze worden ook wel Little Victoria Falls genoemd en vallen tussen Namibie en Angola. Erg indrukwekkend, check de foto's. Daar in de buurt hebben we ook Himba's bezocht in hun dorp. Diezelfde Himba's staan overigens ook gewoon met hun blote borsten en kind op de rug gebonden voor je in de rij bij de supermarkt. Maar wij wilden ze bezoeken zoals ze echt leven, traditioneel en afgezonderd van westerse gemakken. Dus. Dat was eigenlijk wel een rare ervaring, je voelt je eigenlijk geen moment gemakkelijk of niet opgelaten. Een van de vrouwen deed ook speciaal voor ons haar mooie kleding aan die alleen getrouwde vrouwen mogen dragen, zodat wij een foto van haar konden nemen. Voor ons hoeft dat niet, maar die foto hebben we dus toch maar gemaakt, want het is ook zo lullig als je hem niet neemt.

De volgende stop was Ruacana, heeft ook gelijknamige falls, maar daar hebben ze een dam voor gebouwd om stroom op te wekken, dus die stroomt niet zo vaak. En dus ook niet toen wij daar waren. Wel hebben we daar de verjaardag van Benjamin gevierd. Dat wil zeggen, we zijn om acht uur de tent in gegaan, want de zon was onder, het regende een beetje, er zaten veel muggen en we waren eigenlijk ook wel een beetje moe en hadden zin om wat te lezen. Toen we om half 2 door verjaardagstelefoontjes wakker werden gebeld wisten we eerst eigenlijk niet een zo goed of het nou al ochtend was of nog niet. Inmiddels zijn we natuurlijk welal lekker uit eten geweest en hebben we een biertje gedronken om het te vieren.

Op Bennies verjaardag zijn we naar Etosha national park gereden en daar hebben we de eerste olifant, giraffe, neushoorn, kudu, hiena, zebra en leeuw gezien. Vooral Benjamin was erg bedreven in het dierenspotten. Tikje optimistisch misschien. 'Hee ik zie een springbok! O nee, het is een tak. Hee ik zie een neushoorn! O nee, het is een grote steen. Hee ik zie een rups! O nee, het is een blaadje. Hee ik zie een kudu! O nee het is een betonmolen, haha, ja die verwacht je daar ook niet.' Ook hoort hij veel.

B: Ssst, Henk Stil eens.
H: O wat dan?
B: Rij eens een stukje terug.
H: Ok, wat dan. Wat was er dan?
B: Ik hoorde een grom. Echt een harde, ik denk van een leeuw!
H: Ooo da, haha! Dat waren de banden over een stuk opgedroogde modder op de weg!
B: O... mm ja dat kan ook ja.

En verder hebben Henk en Benjamin in Afrika...

... Pupa Falls gezien. Niet te verwarren met Epupa Falls en duidelijk de N$ 20,- niet waard!

... nog geen ruzie gehad (wat iedereen vraagt).

... nog geen diarree gehad (wat wij zelf wel hadden verwacht).

... Nog geen bestelingen gehad. Ja de slippers van van Henk zijn weg en een van Benjamin kapot, maar we verdenken de jakhalzen ervan.

... inmiddels ruim 15.000 kilometer gereden.

... 135 vlinders, twee vogels en een kameleon doodgereden. Konden we echt niks aan doen!

... al ongeveer twintig keer gebraaid bij ondergaande zon.

Inmiddels zijn we in Katima Mulilo en morgen gaan we Botswana in voor ons volgende avontuur. Dit is alles voor nu!

Cheers,

Henk en Benjamin

Zuid-Afrika uit, Namibie in

Daar zijn we weer. Nu vanuit Swakopmund, Namibie.

Het klinkt Duits en het is Duits, veel Duitse toeristen, iedereen spreekt Duits en er zijn konditoreien en brodchens en geschichtemuseums en zimmers die frei zijn. Maar Namibie is natuurlijk ook Afrika, dat bleek wel aan de grens, maar daar komen we zo op.

Het laatste bericht was vanuit Kaapstad, we zijn vanaf daar eerst even gaan oefenen op het Kaapse schiereiland, zodat als er nog iets mis was we dat konden fixen voordat we echt op avontuur gingen. Het meeste deed het wel, we hadden maar een paar overbodige niet werkende dingen gekocht, maar het moet natuurlijk ook niet te makkelijk worden in de bush. Die lekke autoband blazen we met de mond wel op laat ik maar zeggen.De tent was ook niet helemaal waterdicht, maar in Afrika regent het gelukkig bijna nooit, ook niet in de regentijd, toch?

De Kaap beviel goed, de eerste wilde beesten gezien (baboons, schildpadden, struisvogels) en het was een heerlijk dagje rotsklouteren (Bennie's knie doet het weer), en mooie foto's maken. (de foto's online komen meestal van Henk's camera, want die is iets makkelijker met uploaden,voor de nogmooiere spiegelreflexfoto's moet je toch echt in het najaar een keertje langskomen).

Na de oefenronde was het door naar Piketberg, daar verbleven we op het landgoed van Charles, we wisten van tevoren niet hoe of wat, maar het overtrof alle verwachtingen. Een prachtige en zeer mooi gelegen fruitkwekerij met een gastenverblijf voor ons tweetjes, zeven slaapkamers, 4 badkamers en een zwembad. Onze was werd gedaan en er werd heerlijk gekookt. Een waar paradijs. We wilden eigenlijk maar een of twee nachtjes blijven, maar omdat we nog dingen moesten regelen met de autoverzekering werden het er 4, absoluut geen straf. Quadbiken, braaien, en veel mooie verhalen van Charles. We zijn Charles en zijn vrouw Helene zeer dankbaar!

Oke, dan daarna echt op avontuur. Maar ook dat plan strandde, want de bushbush bleek te ver rijden dus sliepen we op een camping in een zilte naar vis stinkende wolk, Port Nolloth hoef je niet heen als je naar Zuid-Afrika gaat, doen wij ook niet meer. Maar de dag erna was het feest, het Richtersveld National Park was ruig, prachtig en helemaal leeg. Wij waren de enige bezoekers. We wisten dat de auto meer kon dan dat wij durfden, en dat werd weer bevestigd. Diepe zandwegen, scherpe rotspaden, en steile passen reden we moeiteloos maar met klamme handjes over, vaker 3 dan 4 wielen aan de grond. De kokerboomkloof was een hoogtepunt, een speeltuin van grote rode ronde rotsen die die avond prachtig werden verlicht door de maan en sterrenhemel. We speelden een potje kaart en dronken gin-tonic, het leven hoeft niet ingewikkeld te worden om mooi te zijn. De volgende dag douchen in de door ons zelf gefabriceerde bushdouche (jerrycan met water in de zon op het dak van de auto met eendouchekoppie eraan), heerlijk en met uitzicht.

De grenspost die wij in gedachten hadden bleek dicht, en we moesten dus een enorm eind terug rijden, en we kwamen weer in Porth Nolloth terecht. Die zilte naar vis stinkende wolk. Even leek het mee te vallen maar halverwege de avond was het weer zover. Dus nog steeds geen aanrader.

Bij de grens bleek weer dat we in Afrika zaten, de eerste beambte vroeg wat te drinken. Ik bood hem water aan maar dat sloeg hij af, hij wilde liever 20 rand (2 euro) om het zelf te halen, 'okay 10 rand.. 5?? okay okay.. ja man. wait here' we mochten gelukkig toch door. we moesten naar 4 verschillende kantoortjes, in elk kreeg je zonder ook maar iets te vragen een stempel en dan mocht je weer door. Dan wilden we nog belasting terugkrijgen van spullen die we inZuid-Afrika hadden gekocht enals het ware gingen uitvoeren. We hadden gehoord dat dat kon en vonden het het proberen wel waard, ook al hadden we er niet alle vertrouwen in. De vrouw van het 'tax refund' kantoortje zat niet op haar plaats enook al zagen wehaar al snel onze kant opkomen het duurde nog steeds wel even voor ze dedertig meter naar het kantoortje had afgelegd, echt haast was er niet bij. Sommige mensen hierkunnen echt heel, heel langzaam lopen.Eenmaal ophaar plek nam ze een kijkje op onze bonnetjesen vroeg of alles hier was. En wij wezen naar de auto en zeiden dat alles daar in zat.Zij: 'So I don'thave to go andcheck?'De auto stond aan de andere kant van de dertig meter die ze nethad afgelegd.Wij zeiden dat het wel mocht maar dat het van ons niet perse hoefde en toen beloofde zij een cheque naar Nederland te sturen. Ben benieuwd.

De namibische kant was komisch, een kauwgomkauwend onverstaanbaar meisje vroeg ons van alles, als we niet direcht antwoorden was het iets harder 'helllooooo.. please answer', we hadden geen vast adres in namibie waar we heen wilden, dus moesten we er op haar aanraden een uitzoeken in een folder diezij ons gaf.'pick any place'Oke, de eerste de beste dan maar. Four winds silk manufacturers, in louisville. Ze nam de formulieren in en vroeg toen streng: 'what is this place where you going?' uhm, een factory zeiden wij. 'What do they manufacture?' uhm silk? 'what you gonna do there?' uhm just vissit? 'for 6 weeks??' uhm yes.. Ze keek ons niet begrijpend en hoofdschuddend aan, maar we kregen toch een stempel.

Namibie bevalt goed, vooral omdat het erg mooi is.Veel mensenhebben ons enthousiast verteld over de supervriendelijke, eindeloos pratende namibiers en de supergezellige stadjes Luderitz en Swakopmund. Misschien ligt het aan ons, misschien alleen omdat het laagseizoen is. Maar we krijgen weinig los van de locals. En Luderitz was nog meer uitgestorven dan Swakopmund. De natuur, vooral de rode zandduinen van de sossusvlei, de eindeloze grasvlaktes en ruige bergen maken het een wondere tocht. Helaas begaf bij 39 graden de airco het, en rijden we nu met raampjes open stof te inhaleren, want verharde wegen hebben ze hier niet veel. We hebben nog veel beesten onderweg gezien, dus zijn al aan het afvinken. De big five moet wachten tot Etosha, volgende week.De volgende editie ' Avonturen van Henk en Benjamin' komtwaarschijnlijk uit Zambia, Botswana of Zimbabwe. En dan volgt een eenmalige speciale editie: 'De avonturen van Henk, Benjamin en Esmee', want esmee komt ons opzoeken en reist van 15 maart tot 2 april met ons mee!

kus
henk en ben

Over bakken, bakken en bakken

Over bakken, bakken en bakken

We hebben een hele gave bak gekocht (bak = grote auto). Een Mitsubishi Pajero. Voor de mindere autofreaks, het is een grote four wheel drive, 5 deurs, en hij is wit, en met van die grote bullbars voor en achter. Dus een stationwagon en geen bakkie (bakkie = afrikaans voor pick-up). Het was de eerste auto die we hebben bekeken, en daarom voelde het een beetje gek om meteen zo enthousiast te zijn. Maar na een paar dagen tevergeefs zoeken naar iets wat ook maar in de buurt kwam, toch maar deze topdeal gesloten. Voor 46 duizend Rand en een beetje was die van ons. Deel dat door tien en dan hebbie de euro's die dit geintje ons kost. Tel dan daar nog eens 10000 Rand bij op voor het uitrusten van de wagen met tent, kussens, schep, bijl, gereedschap, koelkast, jerrycans, bbq-set, braai (=bbq), keukengerei, tafel, stoelen, touw, bandenpomp, eten, etc. Etc.. En dan weet je ongeveer hoe goed wij het voor hebben met de lokale economie. (dank ook voor jullie bijdragen op het afscheidsfeest).

Het kopen van al deze onzin was wel een mooie bezigheid, met grote karren door Makro's en supermarkten, door elk gangpad struinen of er niet iets tussen zat wat we misschien wel nodig zouden hebben, om vervolgens eindeloos te wikken en wegen of het het geld waard was, of dat het misschien nog ergens wat goedkoper kon. We hebben vooral heel veel verschillende bakken (bak = handige opbergdoos) bekeken, en hebben nu een mooi opbergsysteem voor al onze spulletjes.

Nadat we de eerste dagen in het centrum van Kaapstad hebben gezeten, zijn we naar Blaaubergstrand verhuisd, op aanraden van Dickie, een Nederlandse vriend van Lennaert (vriend van zus van Henk). Een mooi huisje aan het strand met een nog mooier uitzicht op de tafelberg (zie foto's). We vallen er een beetje buiten omdat wij de enige niet semi-pro-surfers zijn. Maar we doen ons best om mee te praten over setjes en hoge bakken. (bak = golf, surftaal). En ze vinden het avontuur waar wij aan beginnen allemaal wel mooi, sommige lachen ons uit, anderen pas nadat we verteld hebben dat onze 4x4 skills, autokennis en EHBO-vaardigheden uit boekjes komen, met de toevoeging dat als we ons moeten verdedigen tegen boosaardige bosjesman of olifant, we daar altijd een van onze grote dikke boeken voor kunnen gebruiken. Maar het zijn al met al allemaal aardige gasten, en we hebben er al aantal keer mee gegeten, gebraaid en bakkies gedronken (bak = biertje, studententaal).

We zijn nu helemaal uitgerust en ingepakt voor de grote trip, na het updaten van ons populaire weblog en een bakkie (bak = kopje koffie), vertrekken we eerst voor een oefenronde naar de kaap. Daar gaan we even kijken of alles werkt en compleet is, zodat we eventueel nog in kaapstad iets kunnen regelen. Daarna rijden we naar het noorden, richting Namibië. Over een week of twee daar meer over. In de tussentijd proberen we wat foto's up te loaden, maar tot nu toe is dat geen makkelijke taak gebleken, het blijft afrika.

Oja.. voor degenen die nog niet jaloers waren, we hebben twee kaarten voor Kameroen - Nederland toegewezen gekregen, dus kijk 24 juni goed naar de tribune, Henk heeft een oranje petje op, en Bennie een oranje sjaaltje om. (dank Win, moeder van bennie voor de kaartjes!).

Liefs aan allen,

Henk en Benj.